Dat er stevig aan de bluesweg wordt getimmerd in Gooreind , en met succes, blijkt wel uit de concerten van de laatste maanden en de nog komenden. Gene Taylor in December en Sherman Robertson in Februari zijn er al enkele van.
Maar het optreden van vandaag is toch wel hét hoogtepunt in het jonge bestaan van de club. En van hoogtepunten gesproken : Michael Burks kwam , en nog wel voor het enige clubconcert in België. We kennen Michael al wel persoonlijk sinds vele jaren en aan ervaring is hier ook geen gebrek maar toch gierden de zenuwen door het lijf van bij het wakker worden. Als alles maar goed verloopt ,en als er maar volk komt opdagen wetende dat Eric Sardinas en Walter Trout speelden op een afstand van resp. 30 en 60 km… Maar het zou goed verlopen.

Een eertse geruststelling kregen we al bij hun aankomst. Bleek dat we een goede keuze hadden gemaakt want volgens de bandleden was dit hier de beste backline van de toer. Wayne Sharpe was de gelukkigste met de Hammond B-3. En of er volk was ? 150 betalenden , voor het grootste deel van Nederlandse origine. Over ‘echte’ fans gesproken , er was er eentje uit Californië die voor dit optreden de oversteek had gemaakt…We hebben ze dan maar op de gastenlijst gezet.
En dan was het zover: ‘all the way from Little Rock Arkansas,’ The Iron Man !!

Geen slome intro bij Michael maar meteen keihard er tegenaan. Nog een geruststelling, ‘we’re gonna kick some ass tonight’ vertelde Michael me ,en hij kwam zijn belofte meer dan na. Zijn Gibson zal het geweten hebben. Geen setlist , geen opwarmende eerste set en geen break. Twee en een half uur aan één stuk dampende blues. Vele nummers uit zijn cd’s passeren de revue met als meest bekende ‘Make it Rain’ en ‘Empty Promisses’.

Maar ook Freddie King’s ‘Goin’Down’ en ‘Yonder Wall’ brengt hij als de meester zelf. En graag had hij het publiek in gegaan maar door zo’n enthousiaste menigte kon zelfs de Iron Man niet door. Dan maar de tafel op. En toen iedereen dacht dat het over was begon hij héél rustig ‘Lie to Me’ in te zetten om te eindigen als een alles overdonderende trein. One more, one more,…en Jimmy Hendrix’s ‘Who Knows’ deed de deur dicht. De laatste noot hing nog in de boxen en de vele fans bestormden het podium opzoek naar een foto , babbeltje of CD. De toer was geslaagd, op het laatste concert verkochten ze ook de laatste cd’s.

Tot kort voor middernacht hebben we nog nagepraat na een stevige maaltijd , Home Cooked Soul Food !
En nu maar hopen dat we Michael Burks volgend jaar weer terug zullen zien op festivals in de Lage Landen. Het zou jammer zijn indien niet.